Τα «κινητήρια πάθη» του φασιστικού φαινομένου μπορούν να συνοψισθούν στα εξής:
Η αίσθηση μιας συντριπτικής κρίσης η οποία δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με παραδοσιακές λύσεις
Η υπεροχή της ομάδας, προς την οποία το κάθε μέλος έχει καθήκοντα ανώτερα από κάθε δικαίωμα, είτε ατομικό είτε καθολικό, και την υποταγή του ατόμου σε αυτήν.
Η πεποίθηση ότι η ομάδα του είναι θύμα, ένα συναίσθημα το οποίο δικαιολογεί οποιαδήποτε ενέργεια χωρίς νομικά ή ηθικά όρια ενάντια στους εχθρούς της, τόσο εσωτερικούς όσο και εξωτερικούς.
Ο φόβος της παρακμής της ομάδας υπό τις διαβρωτικές επιπτώσεις του ατομικιστικού φιλελευθερισμού, των ταξικών συγκρούσεων και των ξένων επιρροών.
Η ανάγκη για στενότερη ολοκλήρωση μιας καθαρότερης κοινότητας, είτε με συναίνεση αν είναι δυνατόν ή με αποκλεισμό δια της βίας αν χρειαστεί.
Η ανάγκη για την εξουσία από φυσικούς αρχηγούς (πάντα άνδρες), η οποία κορυφώνεται στη μορφή ενός εθνικού οπλαρχηγού ο οποίος από μόνος του είναι ικανός να ενσαρκώσει την ιστορική μοίρα της ομάδα.
Η ανωτερότητα των ενστίκτων του ηγέτη πάνω από κάθε αφηρημένο και καθολικό Λόγο.
Η ομορφιά της βίας και την αποτελεσματικότητα της θέλησης, όταν είναι αφιερωμένες στην επιτυχία της ομάδας.
Το δικαίωμα του εκλεκτού λαού να κυριαρχεί πάνω στους άλλους, χωρίς χαλιναγώγηση από κάθε είδος ανθρώπινου ή θείου νόμου, το οποίο καθορίζεται με αποκλειστικό κριτήριο την ανδρεία της ομάδας στο πλαίσιο ενός δαρβινικού αγώνα κυριαρχίας.
Η αίσθηση μιας συντριπτικής κρίσης η οποία δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με παραδοσιακές λύσεις
Η υπεροχή της ομάδας, προς την οποία το κάθε μέλος έχει καθήκοντα ανώτερα από κάθε δικαίωμα, είτε ατομικό είτε καθολικό, και την υποταγή του ατόμου σε αυτήν.
Η πεποίθηση ότι η ομάδα του είναι θύμα, ένα συναίσθημα το οποίο δικαιολογεί οποιαδήποτε ενέργεια χωρίς νομικά ή ηθικά όρια ενάντια στους εχθρούς της, τόσο εσωτερικούς όσο και εξωτερικούς.
Ο φόβος της παρακμής της ομάδας υπό τις διαβρωτικές επιπτώσεις του ατομικιστικού φιλελευθερισμού, των ταξικών συγκρούσεων και των ξένων επιρροών.
Η ανάγκη για στενότερη ολοκλήρωση μιας καθαρότερης κοινότητας, είτε με συναίνεση αν είναι δυνατόν ή με αποκλεισμό δια της βίας αν χρειαστεί.
Η ανάγκη για την εξουσία από φυσικούς αρχηγούς (πάντα άνδρες), η οποία κορυφώνεται στη μορφή ενός εθνικού οπλαρχηγού ο οποίος από μόνος του είναι ικανός να ενσαρκώσει την ιστορική μοίρα της ομάδα.
Η ανωτερότητα των ενστίκτων του ηγέτη πάνω από κάθε αφηρημένο και καθολικό Λόγο.
Η ομορφιά της βίας και την αποτελεσματικότητα της θέλησης, όταν είναι αφιερωμένες στην επιτυχία της ομάδας.
Το δικαίωμα του εκλεκτού λαού να κυριαρχεί πάνω στους άλλους, χωρίς χαλιναγώγηση από κάθε είδος ανθρώπινου ή θείου νόμου, το οποίο καθορίζεται με αποκλειστικό κριτήριο την ανδρεία της ομάδας στο πλαίσιο ενός δαρβινικού αγώνα κυριαρχίας.